Fred van der Wal heeft geen relaties met collegas en zegt: “Je schrijft en schildert òf je hebt vrienden!”
Fred van der Wal heeft geen relaties met collegas en zegt: “Je schrijft en schildert òf je hebt vrienden!”
De uit Amsterdam afkomstige Fred van der Wal (1942) is vanaf het begin van zijn carrière de eerste onder zijns gelijken,de groep aan het realisme verwante collegas, die vanaf de zestiger jaren van de vorige eeuw welbewust niet bij een door de overheid cq. museumwereld gedicteerde modieuze avant-garde wilden horen.
Hij begon als schilder en tekenaar door te werken in een eigentijdse vormentaal, een typerende Europese variant van de Amerikaanse Pop Art met surrealistische invloeden. Zijn werk werd de eerste jaren niet geaccepteerd door de galerie en museum wereld. Lidmaatschap van een kunstenaarsvereniging was tot 1972 onmogelijk. Tegenwerking van collegas, galeries en subsidie regelingen deden de van der Wals besluiten in 1978 Amsterdam te verlaten om zich in het Noorden des lands te vestigen. Dankzij een docentschap van zijn echtgenote was de kunstenaar niet langer afhankelijk van kunst commissies en galerie directies. In Groningen en Friesland werd het werk van hem vanaf 1976 geboycot en was exposeren onmogelijk. Invitaties van galeries in de VS (Los Angeles, San Francisco en New York) , Engeland (Londen), Frankrijk (Parijs), België (Antwerpen), Duitsland (Berlijn) en Oostenrijk (Wenen) beantwoordde de kunstenaar nimmer. Fred van der Wal heeft geen relaties met collegas en zegt: “Je schrijft en schildert òf je hebt vrienden!”
De Amsterdamse Galerie Mokum, waar Fred van der Wal van 1967 -1974 als vaste exposant aan verbonden was, gaf zijn werk niet de mogelijkheden en erkenning die hem als uniek talent toe kwam. Na 1974 weigerde de nieuwe directies van de galerie het werk van Fred van der Wal te exposeren. Fred van der Wal zou geen politieke of religieuze standpunten in zijn werk in nemen . Zodra de politiek of religie via de achterdeur de kunst in komt gaat de kunst verloren was zijn standpunt.
De zogenaaamde ‘vooruitstrevende’, uit eigenbelang doorgaans politiek extreem- linkse kunstenaars, werden geacht na de tweede wereldoorlog in maatschappelijk opzicht stelling te nemen, schijnbaar artistieke en disciplinaire grenzen te slechten, zoals binnen kunstacademies door talentloze docenten en de publiciteit zoekende directies verplicht werd gesteld. Fred van der Wal weigerde zich echter aan te passen aan de dictatuur van de pseudo-modernistische dictaten, maar ook aan de gangbare kitsch van het realisme zoals door Galerie Mokumuit commerciële motieven gepropageerd. De kunstenaar noemt die richteing ‘de potjes en pannetjes fabriek’, refererend aaan de eindeloze stroom schilderijen van kommetjes met eitjes, druiven, appelen, peren, aardbeien en de namaak 17- e eeuwse stillevens en kerkinterieurs.
Kunst is geen politiek of religie en pas kunst als er kunst op staat.