Fred van der Wal

EXPOSEREN IN EEN FRIESE GALERIE IS AANSCHUIVEN BIJ EEN ACHTERLIJKENSCHOOL (DEEL 1)

 

 

Uit de bundel: Artistieke herinneringen en ander ongenoegen 

 

 

Exposeren in een friese galerie is aanschuiven bij een achterlijkenschool…

 

EXPOSEREN IN EEN FRIESE GALERIE IS VOOR MIJ AANSCHUIVEN IN DE HOUTEN BANK VAN EEN ACHTERLIJKENSCHOOLTJE VOL KOETERWALENDE BIETENBOUWERS

 

Fred van der Wal is in steden als Amsterdam, Haarlem, Leeuwarden, Arnhem, Créantay, Clamecy, Rotterdam en sinds kort ook in Arnhem niet alleen een omstreden beeldend kunstenaar en schrijver, maar ook een anti held en veel meer een in zwart leer ge klede underground kunstenaar dan een arrivé. 

Menigeen rept van een op het eerste gezicht dreigende figuur die regelmatig kunstenaars kroegen binnen komt, zich in de deur opening posteert, een sombere kop trekt, gelijk een tafel omver trapt met een karate trap, zijn wurgstokken tevoorschijn haalt, door de lucht laat zoeven met cirkelvormige bewegingen die aan Bruce Lee doen denken en brult: "Is er nog iemand die wil matten, die zegt het maar, ouwe rukkers?"

 

De normale openingszin in artistieke kringen, maar dan zie je die overgesubsidieerde kunst artiesten wel weg duiken achter hun laars bier. Ik weet bijna zeker dat ze veel liever de laars van een dominante dame in hun nek zouden willen voelen, maar we kunnen niet alles hebben in een openbare gelegenheid zonder onder tafel te duiken waar van alles uitgevreten wordt, dat heb ik zelf ge zien. Ik ben altijd nog van plan een niet nader aan te duiden dame in de Coupole in Parijs te beffen als de arrogante obers, het zullen wel allemaal flikkers weer wezen, een andere kant uitkijken. 

Niet dat ik ook maar iets tegen de homosekjsuwelen medemens zou hebben, maar wel als ze kellner of ober zijn,d an zijn het vileine monsters die me smeerlapperij voor schotelen en de appelmoes op ienen met hun duim in de kom om over die zwarte rouw randen onder hun nagels waar ze mee aan hun gat in de keuken krabben doordat die Franse keukens onder de holtorren zitten, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en een holtor vindt altijd wel en dikke darm om in te darren.

Over die culturele plannen van mij spreekt een onbegaafde, hier in de buurt hokkende overge sub sidieerde nep- en na maakkunstenaar regelmatig zijn banvloeken uit maar dat is maar een van zijn griffermeerde geloof afgevallen rijmpjesschrijvende collega die nu in een havenstad woont, waar al die culturele zakkenwassers en fantasieloze wannabees uit het culturele veld op krukken rond lopen te hinken met hun houten poot en hun schele brillenkop.

En als in een kroeg niemand gelijk wil matten, gooit ik een nickel en een dime in de Jukebox om nog eens naar Brandend Zand te luisteren waarbij ik toch altijd weer een traan moet weg pinken omdat al dat zand dat mar niet te blussen is en dan laat ik van ontroering drie sterren cognac uit mijn onge wassen navel drinken door de liefhebber c.q. liefhebster van navelsex in navulverpakking, lieden die geen seksjuwelen zee te hoog gaat, op de bar languit gestrekt, de ogen gesloten. 

Paradisere regained. Meestal val ik met mijn navel fixatie daar dan gelijk in slaap tot sluitings tijd of lazer gewoon van de tapkast en blijf achter de bar liggen en sleur de bierpomp mee in mijn val. Als ik niks te zuipen krijg zal een ander ook niks hebben!

Zelfs een bezadigde, gepensioneerde, genuanceerde, niets zeggende allemansvriend en ex-han den arbeidleraar die liever onbekend wil blijven, ik noem hem altijd Ollie, een verkeerd uitge pakte, kogelronde, gefrustreerde, handvaardige gehaktbal met zijn artistiekerige tinnef en zijn geborneerde hoogblonde, in slordige lappen textiel gehulde vol gevreten wijf op korte poten hebben zich in Arnhem tegen Fred gekeerd volgens een lodderige winkelbediende in een grijze stofjas van een niet nader te omschrijven kringloopwinkel, waar een arrogante strenge Duitse dame de scepter zwaait. 

Venus in bont, een geile, harde moffen kop, korte poten, maar een lekkere kont om en punt aan te zuigen. Niet door mij want ik heb Zoenvis al en die vult mijn hele horizon plus mijn rugzak en de picknickmand.

Die hierboven genoemde winkelbediende/roddelkont meent zich onwaarheden over Fred van der Wal te kunnen permitteren en kletsts iedereen de oren van het hoofd in het kunstenaars café waar rancune en frustratie de lucht bezwangert; Arnhems provincialisme.

Fred moet als ex-karateka deze rakker  niet toevallig tegen komen want dan zou hij wel eens per ongeluk tegen zijn gestaalde karatevuist aan kunnen lopen met alle gevolgen van dien. Breekfeest! 

Rikketikketik daar gaat zijn kunstgebit is dan nog het minste. Daar helpt geen fles Odol meer aan en ook geen driesecondenlijm. 

Een schedelbasisfractuurtje, gebroken kaak en jukbeenderen zijn waarschijnlijker dan een oppervlakkige schaafwond, want wie door 6 centimeter vurenhout stampt met zijn gebalde Iron Fist heeft aan een Arnhems artistiek mietje uit café Meijers een zacht gekookt eitje waar dat gefrustreerde lulletje rond hangt.

Twee blauwe ogen, een neus die ondersteboven staat, twee bloemkool oren en een paar schele ogen is het vervolg, want wat Fred van der Wal doet dat doet hij goed. Ask Isis. 

Zij wil helemaal geen hard gekookt eitje bij het ontbijt maar zacht. 

Gelukkig ben ik vaak ook een zacht eitje, maar alleen als ik mijn nylons, jarretelgordel, tanga slipje zonder bandjes, het blijft zo hangen, behahaha en onderjurk aan heb, geschoeid op gouden pumps met nepdiamantjes. 

Dan krijgt mijn stem iets zoetgevooisd en klinkt een octaaf hoger, zo'n tiepisch piepend stemgeluid als van Maarten 't Hart, die andere jurk uit de cultu rele sien.

Onherstelbare schade wacht elke kritikaster van onze doorgedraaide doldrieste ras artiest Fred van der Wal, een artistiek tiepe die nergens voor terug deinst en geen seksjuwelen zee te hoog gaat in de Casa Rosso op het toneel bij de overbekende sketch voor één dame en één heer "Neuken doe je zo!", een experimenteel toneelstuk in drie bedrijven waarbij de monologen beperkt blijven tot extatische uitroepen en vreugdevolle lust kreten.

De Aaaaaaahs en Oooooohs van uit de coulissen vliegen je om de oren en na afloop gaat iedereen met een reuze vlek in zijn broek naar huis. 

Doorweekt. Lekker soppen. Helpt geen paraplu tegen, alheowel alle zegen van boven komt. Optrekkend vocht is het eerder. 

De dames laten een cirkelvormige natte plek ter grootte van de popo achter op het donkerrode fluweel van de stoelen, maar dat droogt vanzelf wel op voor de volgende voorstelling begint in het volcontinu vierploegen sexbedrijf. 

Liefdessappen zijn vluchtige substanties, net als ether, verdampt waar je bij staat, één vlammetje erbij en de hele bole staat in de hens.

De vlammen slaan uit de tangaslip. Kunnen we weer even na een verschoning er stevig tegen aan de volgende week.

Zef ik nog zo duiddelijk onder de voorstelling tegen Ginny Come Lately, die moeilijk klaar komt:

“Wat hoor ik daar toch kraken?

Zijn het je nieuwe lakschoenen of heb je last van een droog sneetje?”

En toen kreeg ik me toch een lel voor mijn kanus, dat wil je niet weten! Nou word ik als overtuigde SM-er graag geslagen door een machtige vrouw of man dus ik genoot van mijn gloeiende wang de hele voorstelling door. Daar zat ik met een kop als een brulboei! Héérlijk gewoon! Ik paakte mijn tube Stabilax Satisfactione Sperti zalf en smeerde mijn kop er meee in. Een soort tijgerbalsem en dat begon me toch te prikken! Hetzelfde gevoel als toen ik het regelmatig op mijn ballen kreeg als straf door Whip Master Dicky DoubleDomain. 

En wat er toen gebeurde toen ik met haar me naar huis ging? 

Dat voert te ver...ik reken op Uw clementie en begrip voor mijn aberraties. Enkele intimi wil ik het wel vertellen daar niet van als ze me een grote beurt beloven op gepaste wijze, anders hoeft het ook niet...

Hoe die film heette?

Sissi!

Er zaten heel wat Sissies in de zaal! Gewoon één flikkerbende! 

 

(wordt vervolgd)