Fred van der Wal

"Sinds 1972 bedreigen artiesten mij regelmatig..."

 

SINDS 1972 BEDREIGT MEN MIJ VAN UIT HET KUNSTENAARSPLANTSOEN REGEL MATIG MET JURIDISCHE PROCEDURES. IK BLIJF LACHEN & STEEK ALS BEJAARDE NOG ELK UUR MIJN MIDDELVINGER OP!

 

Sinds 1972 is Fred van der Wal regelmatig door labiele  kunstverzamelaars, vijandige galeriehouders en neurotische en/of psycho tische kunstartiestjes met een status van nul komma nul bedreigd met  fysiek geweld  maar ook met  aangiften bij de polities waarbij de klagers op lachwekkende wijze honderduizenden euros eisen wegens aantasting van eer en goede naam, zoals onlangs nog door een kladschilder met slechts één been uit Sint Annaparochie in een electrogemotoriseerde rolstoel en een dito artistiek wanproduct uit het Zuiden des lands.

 

Enkele webloggers en weblogsters meenden zelfs aanklachten in te kunnen dienen vanwege verondersteld racisme en een andere onappetijtelijke  juffrouw dacht er over om mij te betichten van aanzetten tot kindermisbruik nadat ik een foto van mijzelf met een plestik babypop in mijn mond had gepubliceerd. Ik wenste ze zonder uitzon dering veel succes met hun op te starten juridische procedures. Blufpoker dus.

 

 

 

De echtgenote van de grootste koper van Galerie Mokum dreigde U in 1973 met een proces wegens smaad?

 

 

 

Jahahaha. Het was zo mooi. Die mevrouw, Anneke van B. , een D'66 aanhangster, die wel eens oppaste in de galerie als de eigenaresse Dieuwke Bakker weg was, belde mij toen op. 

 

Volkomen overspannen. Ik had een druk werkje met een conceptuele tekst gepu bliceerd en verzonden aan belanghebben den. 

 

Dat was toen nog ongehoord onder die realistiese schilders die nooit iets publiceer den. Ze konden nauwelijks schrijven. Spel- en stijlfouten; het kenmerk van de subsidie vretende kunstchildertjes.  

 

Aan de ene kant van de kaart had ik laten zetten: The surrealistic painters painted surrealistic,because they could (or they could n’t) paint too well.

 

En aan de andere zijde stond: The Mokum Gallery painters paint (sur)realistic, because they can’t paint too well. 

 

 

 

Het was een statement dat niemand van die Galerie Mokum schilders had kunnen bedenk en, die jongens zijn zoals de meeste van die potjes en pannetjesschilders veel te dom. 

 

Ze sloegen er bijna letterlijk van achter over, toen ze de teksten met veel moeite en met behulp van een woordenboek hadden ver taald. Ze begrepen die inhoud niet helemaal maar toch voldoende om te snappen dat ze er niet zo best af kwamen. Dankzij hun gebrekkige scholing konden ze het niet eens uit het hoofd memoriseren!

 

Die mevrouw Anneke , trotse eigenaresse van vijf van mijn beste werken dreigde toen met juridiese maatregelen en repte van een miljoenen claim net zoals een andere psy chisch gestoorde sukkel onlangs een ton wilde eisen van mij zoals ik van een moderator ter plaatse hoorde die helemaal scheel werd van het hem toegestuurde pak aanklachten tegen mij en vroeg of ik zijn vrouw bij haar k*t had gepakt en voor wie de foto van de desbetreffende ongelukkig kijkende vrouw heeft gezien weet dat onze Fred van der Wal nog liever homosuweel wordt dan dat ie daar op moet gaan krikken.

 

 

 

 Ik lachte het D'66 lid van de vrouwelijke kunne vierkant uit en belde Rik van der Mey van Arti even op om advies, hij stu deerde rechten en was mij goed gezind. Ik was voor niemand bang. Nu nog niet! Rik van der Mey beheerde het miljoenenbezit van Arti et Amicictiae op een voorbeeldige wijze, hetgeen niet van al zijn opvolgers gezegd kan worden.

 

 

 

Wat was Uw antwoord daar op?

 

 

 

Dat ze vooral haar gang moest gaan want dat zou me heel wat publiciteit opleveren. Dan doe ik het niet, antwoordde ze. Die ex-mulo leerling Rob Jurka van de gelijknamige galerie belde mij toen op met de onterechte opmerking dat het woord surrealistic niet bestaat. Jurka was en is waarschijnlijk nog steeds een begaafde kunsthandelaar in ruste maar totaal niet op de hoogte van tiepies Amerikaanse uitdrukkingen ondanks zijn abonnement op Studio en Art Internatio nal dat hij met een prisma woordenboek zat uit te spellen. Ik had met opzet het woord surrealistic gebruikt naar analogie van de titel op de hoestekst van de L.P. Surrealistic Pillow van de Amerikaanse Underground groep Jefferson Air Plane met die prachtige zangeres Grace Slick, een popzangeres toegankelijk voor iedere gedro geeerde langharige jofele pik. 

 

Het is waar dat de Engelse uitdrukking daarentegen Surrealist Art is maar Ameri kanen gebruiken ook wel Surrealistic. Ik vond die Rob Jurka trouwens altijd heel surrealistic praten met die een oktaaf te hoog gestemde, vals overslaande surrealis tische falset nichtenstem, dat later is over genomen door Paul Haenen, zo’n rare

 

, mieterige kopstem die kastratenzangers wel hanteren dat was mode onder de vrouwelijk ingestelde homootjes in die tijd.  

 

 

 

In de AVRO studio bekeek ik in 1975 gezelschap van de begaafde surrealistische schilder Chris van Geest, Dammie van Geest en Paul Haenen een VPRO pro gramma dat over zijn werk was gemaakt met krukkige animaties er in gemonteerd en daar had ik geen al te positief commentaar op, dus die Haenen begon vals te sissen en te sputteren, die sprak vreselijk met consum ptie. Echt van die typerende VPRO manier en. Links richten. 

 

Tegenwoordig schijnt men weer normaal te praten in het homoseksjuwelen sirkwie. Een hele opluchting. Daarom ben ik ook zo blij dat de bekendste Weblogster Isis Nedloni  zeer beschaafd Nederlands spreekt in zoet gevooisde klanken en wel zonder consump tie, maar die staat dan ook voor de volle 100% achter Fred van der Wal. Nee, als ik daar over begin...