Fred van der Wal

MIJN EENMANSTENTOONSTELLING VAN SM TEKENINGEN EN SCHILDERIJEN RIEP HEEL WAT VRAGEN OP OVER MIJN SEKSJUWELEN HABITUS…

…vervolgens vertrok hij na de hectische Amsterdamse jaren met zijn gezin eind jaren ‘70 naar het boerse, be krompen, benauwende achterlijke forensendorp het Friese Veenwouden. Een grotere overgang kon bijna niet! Daar zou ’t echter niet bij blijven. Er volgden nog vele verhuizingen en evenveel verhoudingen voor de rusteloze, roman tiese artiest met als voorlopig eindstation in 1994 het idylliese “Huize Lekkerterp” in Oldeboorn, waar de levens kunstenaar voor de buitenwereld het leven van een ware heremiet ( red.: kluizenaar, geen homoseksjuweel) leidde. Hij werkte, werkte en werkte dat het een lieve lust had. Voor de klas stond hij nooit. Drie maanden voor het hoofdakte-examen zei hij de school voor goed vaarwel. Een surrealistiese heldendaad, die hem door zijn toe komstige verloofde Els D. van dat ogenblik niet in dank werd afgenomen! Zij zag haar snode plannen door kruist. “Ik wilde geen diep ongelukkige, gefrustreerde, lullige, dorre dorpsonderwijzer op een lagere school in Drenthe kut-met- krenten of de zoveelste gemankeerde tekenleraar in Friesland, de achterlijkste, meest akul turele provincie met de laagst opgeleide werknemers en het hoogste werkeloosheidscijfer van het hele land, worden. Bejjebesodemieterd! Ik vond mijn klasgenoten van de Da Costakweekschool fantasieloze sufferds, sukkels en de bekrompen kristullukke leraren klootzakken, hufters en geboren, gefrustreerde minimumlij dende losers. Ik zit niet op school; ik máák school. Er zijn heel wat kunstartiesten, meestal ex- handenarbeid of tekenleraren die schatplichtig aan mij zijn, o.a. een geboren schoolmeester in het zuiden van Frankrijk die vakantiecursussen kleien geeft en ieder jaar een ander wijf heeft omdat niemand het met ‘m uit houdt. Mijn schoonfamilie bestaat uit geborneerde, suffe ambtenaren op ulo nivo en vertegenwoordigers in kauwgummi en dennekoeken, daar kan ik dus niet mee omgaan”. Cosmopoliet Van der Wal exposeerde dan ook als ruw gebolsterde hardboiled succesvol kunstenaar in tien tallen plaatsen niet alleen in het hele land, daarnaast was zijn werk te zien in Genève, Londen, Parijs, Stock holm en New York. En er kwamen uitnodigingen sinds 1969 uit Engeland, België, Duitsland en Amerika, waar hij geen gehoor aan gaf o.a. een beroemde Gallery op Madison Avenue. In de jaren ‘70 genoot hij grote bekendheid als een van de meest vooraanstaande vertegenwoordigers die een nieuwe wending gaf aan de Nederlandse beeldende kunst zoals de NRC uitvoerig vermeldde in 1976 en dat kunnen de leden van Christian Artists en Art Revisited, noch de provinciale Haarlemse kunstenaars uit de sixties- sukkels volgens hem- niet bepaald ‘m na kunnen zeggen, dat hun werk vertegenwoordigd is in het Stedelijk Museum te Am sterdam noch dat ingedutte lerarencorps van de christelijke akademie te Kampen- of all places! Zo was Fred van der Wal in 1974 present op de tentoonstelling van 'Nederlandse superrealisten' van de Neder landse Kunststichting en maak te hij in 1975 deel uit van de rond reizende rijkstentoonstelling van ma gisch realistische grafiek “Fantastisch beeld”. Hij houdt zich bezig met tekeningen, grafiek, aquarel, colla ges, schilderijen, tekst schrijven en fotografie. Hij noemt zich een overtuigd realist die niets moet hebben van de abstracte kunst.“ Als kunstschilder schilder je voor de eeuwigheid en niet voor de voor bij gaande mo de”, is een van zijn overtuigende stelling en.“Ik schilder realistisch, zonder terug te vallen op het verleden, de oude Meesters of het academisme. Als de fotografie niet bestond zou ik niet schilderen. Zie ik een foto dan denk ik aan een schilderij. Kijk ik naar een schilderij, dan denk ik aan een foto. Ik heb groter respect voor een goede fotograaf dan voor een kunstschilder. Ik schilder dan ook voor de eeuw igheid en niet voor de poen, zoals Henk Helmantel en die andere gereformeerde glimpiepers die rond die vrijgemaakt gereformeerde aanzichtkaarten uitgeverij Art Revisited hangen, want dat is pas goed kut met peren. Die reproduktie jongens zitten allemaal in een goed betaalde baan in het tekenonderwijs en wonen in een nieuwbouwrijtjeswoning in Lutjebroek Kutjebroek. Lulliger en kuttiger kan niet!”. Het beeldend werk van Fred van der Wal werd 23 jaar lang geboycot in Friesland, dat hij per 7 sept. 2002 verlaat om zich in Frankrijk te gaan vestigen. Tot op de dag van vandaag is hij het realisme trouw gebleven. “Toen ik een jaar of 24 was, heb ik me voor gehouden één constante lijn te blijven volgen en me van de geldende modes niets aan te trekken. Een keiharde standpuntbepaling. Daar ben ik nooit van af geweken. Ik ben spijkerhard voor mijzelf en even hard voor anderen! Loyaliteit ken ik niet! Konsekwentie is mijn middlename. Kom er maar eens om bij die labiele, provinciale kunst artiestjes, die bijgoochems, waar het talent in de lengte van de kunstbaard, de lul of de cupmaat van de beha lijkt te schuilen! Ik kende in Oldeboorn één zo’n provinciale namaakkut kunstkabouter, die lijkt gotbetert net op de zak van Sinterklaas met z’n witte befbaard! Die goeie ouwe Sint heb toch ook een schimmel tussen z’n benen? Nou dan! Dat zal de oorzaak wezen van al dat kulturele leed dat Friesland heet! ” Martelen moet Naast stillevens en landschappen heeft de zeer getalenteerde artist een grote voorliefde voor portretten van vast gebonden of in leer geklede, gemartelde sexy mannen en vrouwen, ook wel naakte of in lingerie, rubber of leer geklede mannen in staat van duidelijk zichtbare opwinding, die zich in angstaanjagende S.M. situaties bevinden, minutieus getekend met potlood. Het zijn echter niet alleen andere vrouwen en mannen of aan X-vormige kruisen met kettingen geboeid, de geslachtsdelen afgebonden met leren riemen of strakke koorden, die geslachtofferd worden door wrede, dominante heersers/heerseressen: ook van der Wal en diver se van zijn gevoelsgenoten zelf zien wij regelmatig afgebeeld als de gefolterde onschuld hangend in de touwen, ketenen of aan kruisen met wasknijpers op de tepels, lul, ballen, lippen, oorlellen en wenkbrauwen en bij wijze van fijne handwerkkunst en een klinkend eerbewijs aan de specifieke vrouwelijke naaldkunst tepels en voorhuid doorboord met naalden, aan elkaar vastgenaaid, het slachtoffer aldus in een ongemak kelijke houding gefixeerd om het allemaal in het artistieke leven spannender te maken om van de gewichten aan de ballen om het lot van de van huis uit toch al zwaar tillende artist op realistiese wijze te verzwaren maar te zwijgen, amechtig in de leren sling hangend of omgekeerd gekruisigd in lingerie aan een ruwhouten Andreaskruis, geheel in navolging van de paapse martelaren. Genaaid en afgezweept moet er worden! Op andere Ecce Homo-achtige prenten zien wij hem in (geleende, van goede vriendinnen of in een dronken bui uit warenhuizen gejatte of zo nu en dan zelf aangeschafte) dameslingerie gekleed, bewerkt worden door enthou siaste, oogverblindende Meesters en Meesteressen. Hij lijkt er geen genoeg van te krijg en en be weert dat het scala van geraffineerde sexuele folteringen bijkans eindeloos is! Een raffiaklupje of cursus matjes vlechten is echter wel heel wat anders, meent hij als kenner! Hij vertelt hoe een wilde, onheilige vreugde hem beving toen hij naakt, met de genitale beharing afgeschoren als een onderdanige slaaf brooddronken door de valium injektie naar de operatietafel werd geleid in 1983 door een stevige kruiszuster en vast gebonden werd op de operatietafel vlak voor zijn plaatselijk ( want hij wil de via een spiegel alles zelf mee maken) verdoofde sterilisatie en hij stiet een oerschreeuw uit toen de injektiespuit als een speer diep de zaadleiders in stootte (even een klein pijn puntje en we zijn er weer door heen, zei de chirurg fijntjes en knipoogde naar de kruiszuster die triomfantelijk er bij stond). De operatiezusters stootten elkaar aan, sta ken de middelvinger op en knikten van nee, toverden een vette glimlach op het gelaat. Een betere Horror movie setting was bijna onmogelijk realiseerde hij zich ter plekke toen hij zijn manlijkheid verloor en zag hoe zijn geslachtsdeel aanvankelijk op een dood vogeltje met kippenvel leek maar zich alras ontpopte als een oud testamentiese ceder op de Libanon terwijl de chirurg zich nergens wat van aantrok en lachend de voor hem tegen de steel opgekropte, in het onbarmhartige licht van een felle operatielamp ten toongestelde glas geschoren balzak open sneed en begon te kerven met de scherp geslepen scalpels alsof het een verkeerd uitgepakte gehaktbal met bos uitjes was, die hij in een goedkope Hamburger tent aan het prakken was. “Vind U dat nou leuk dat scrotum snijden van willige slachtoffers?” was één van de prangende vragen die van der Wal de chirurg stelde onder de operatie, die antwoord de dat hij veel liever in de urine wegen van kleine jongetjes en meisjes sneed en van de weer om stuit verder kerfde in het weke vlees, alsof het niets kostte. Waar mee weer eens genoeg gezegd was! (in Freudiaanse termen: een heftige Operations freude beving hem) Hot item: Anale sex & Bruin werken “Soms moet je ten behoeve van ’t gerief van alle partijen met wederzijdse instemming (anders moet je er niet aan beginnen) de achteruitgang als voor ingang gebruiken in het daaglijkse verkeer ter variatie op zon- en feest dagen” , beweert kenner van der Wal stellig en wie kan het nou ei genlijk beter weten als loverboy in het kwa draat? En de stap van de gelijkslachtelijke liefde naar het sadomasochisme was maar een kleine stap! Niet voor niets was hij in de jaren ’80 op lid van een exclusief Amsterdams gezelschap S.M.-ers, die ook meetings hielden in Groningen-of all places. Zijn eenmanstentoonstelling van S.M. schilderijen en tekeningen in Den Haag riep vragen op omtrent de seksjuwelen geaardheid van de rasartiest bij heel wat brave burgers en werd geopend door de bekende Amsterdamse, geperveteerde bisexuele, sadomasochistiese transsexueel Betty Paërl, een persoonlijke relatie van de kunstenaar, die Fred van der Wal nog steeds eerbiedig “De Hogepriesteres van Het Sado Masochisme” Fatsoensrakkers In de jaren ´80 zorgden zijn exposities van erotische sadomasochistiese zelfportretten en portretten van in ragfijn nylon geklede dames in split beaver po sitie en heren met open crotch, de geslachtsdelen in opperste staat van verrukking als eroszwaarden ten hemel gehe ven, de ballen geboeid en tepelklemmen aangezet, voor heel wat ophef in het konservatieve Friesland en frontpagina nieuws in de Leeuwarder Courant. Kalvinistiese fatsoensrakkers van de RPF en GPV eisten op hoge toon de verwij dering van z’n expositie uit het gemeentehuis van Bergum. Voorwaar; ik zeg U; van je vrienden moet je het hebben! Van gereformeerde zij de werd zijn werk omschreven als anti-christelijke “pornografie” en door de streng fundamentalistiese fijn christelijke direkteur van het gereformeerde Art Revisited als “tekens uit de hel”. De kunstenaar bleef lach en. Tussen 1993 en 2002 was de artist naar aanleiding van deze geruchten zelfs niet welkom bij de Christian Artists Vereniging waar een gefrustreerde fundamentalistiese sektariese Friese tekenleraar en een totaal niet getalenteerde illustrator W. Z. de dienst uit maakten. Ze hadden op fundamentalistische religieuze grondslag ern stige bewaren tegen Fred . Zelf zegt de libertijnse Fred: ”Je wordt eerder overreden door een evangeliese of gerefor meerde strontkar dan door een rolls royce!” En zo is het maar net, lieve mensen! Autodidakt Opmerkelijk is dat Van der Wal op drie maanden Ateliers '63, waar hij werd verwijderd door leraar Edgar Fernhout, een pure autodidact is die zichzelf alle technieken heeft aangeleerd. ”Bij Ateliers '63 leerde je niets.